yeşil

bi ağaç çizdim. 
altına çimler karaladım.
durdum biraz uzaklaştım başımı sağa eğdim
ağacın birkaç dalını sildim
sağ elimin serçeli yanıyla silgi parçalarını def ettim
yere düştü silgiyle ölen dallar
yerlerine daha göğe doğru dallar çizdim


çimenliğimiz ve ağacımız içime sindi sevgilim


seni çizdim
yere serdiğim beyaz şalıma uzandın 
göğe baktın kollarını başının arkasına topladın
ah kralım
ne güzeldin


rüzgar vardı biraz 
saçların çimlerle beraber salınmaya başladı
sol elin beni aradı


kendimi nereye çizeceğimi düşünmeye başladım






kasıklarında başımı gögsümde elini istedim
seninle, senin olmak istedim
çimlerle salınsın içim istedim
konuşmadan saatlerce






yok yok o açı iyi değil






gögsün olsa?
gögsün yanağımla karışsa, kokun tenime işlese
bir elin gövdemi kavrasa diğeri elimi tutsa
bana bir şiir okusan 
ben sana kul olsam
tanrım!
öyle güzeldin ki


yok yok gölgeler hakim olur resme 
kapkaranlık ortada ikimiz
kutuplu olamayız
denge gerek
dengesiziz
dengesizim
denge sensin 
ben sensizim




ah bebeğim öyle güzel yatıyordun ki 
ve bana öyle yer yoktu ki bu guzellikte


kalemi elime aldım 


agacın arkasında bir gölge çizdim kendime, bir kovuk..


belli belirsiz


ve sen


öyle güzel yatıyordun ki boyayamadı elim
renkler ışığına kifayetsiz








sonunda




sen siyah beyaz 
ben saklı


ilk ve tek resmimiz duvarımda asılı..


başucumda


sevgilim, kralım, bebeğim, tanrım
öyle güzel yatıyorsun ki...


bir çizik daha  atmaya kıyamıyorum




şal mı? 
sende kalsın


gölgeye düştüğümden beri pek üşümüyorum


oz cadisi
katran karası