her günün doguracak 3 kendime yetiyorum telkinine ihtiyacı var ve bu ihtiyac nedense en basit yoldan bedensel olarak gideriliyor.
ve gün sıcak.. hep sıcak kusucam sıcaktan, sıcak basit, çok avam ve yapışkan. sevmiyorum.
aslında sevdiğim çok fazla şey yok.. ne adam ne şarkı ne yemek ne film..
ısrarla hiçbirşeyi hiçkimseyi en sevdiğim yapamadım..
olmadı
ama bu başka bir günün depresyonu.. sonra geleceğim..
şimdi hepimiz bi an twitter oynaşlarımızdan kafamızı kaldırsak ve başımızı göğe evirsek gözler kapalı..
az tene değse güneş..
ışık..
yok olmaz
olamıyor
gunlerini ne tür bir kaltak olduğunu anlamaya calışarak geçiriyorsun
ah nasıl hoyratsın kendine.. ölmeye çalışıyor şuuraltın.. seviyor can çekişmeyi..
evreni yiyor, yutuyor, sindiremiyorsun.. o nasıl çirkin bir kusmuk.. ah o nasıl...
hayat kolay değil ama spontan..
efor değil kurban istiyor..
zaman kurban istiyor
çok güçlü, karşı koyamıyorsun..
neyse umutsuzluk yok..
yok umutsuzluk..
bir dur..
tamam durdum..
şimdi kendime bakıyorum, bir triom var onlarla sevişiyorum.. zaman, inanç, aşk
hepsi kısır.. bana çocuk vermiyorlar..
çocukken kendi kendime sevgililer yaratır elimle öpüşürdüm onlar yerine.. bildiğin french kiss elimin sırtıyla...
ve değişen birşey yok..
saçın hep topluysa neden uzun ki saçların.. elin makasa sık gidiyor biliyorum kadın
erkeğe dönesin, dunyayı beceresin geliyor, saç kesmeyle olsaydı..
duvar olmalı..
ağsız basit net sert
ama biz guneyli kadınlar kendimizi ağlarla sarmalasak da çok basitiz aslında..
çocuk doğurabileceğimiz guzel adamlar, onlarla ayak bileklerine kadar denizde anılar istiyoruz sadece..
ama kimi deniz sevmiyor kimi çocuk
gün bitiyor guneyde ve ayak bileklerimdeki beton sertleşmeye başladı..
imha yakın..
biraz gunes degseydi tene, biraz ışık olsaydı....
Yok
halbu ki güney güneşli bilinir..
değil
Ozcadısı
temmuz
