anger/danger

öfkem var

neye kime bilmiyorum neden kendimle uğraşıyırum bu kadar neyi arıyorum neden herşey bu derece anlamsız ve yavan

öfkem çok içimi yakıyor kurtulamıyorum herkesi herşeyi öldürmek istiyorum kalmasın bu sefil hayatlarımız dünyanın üzerinde

öfkem var bir yudum şarapla antidepresanımı yutuyorum, işe yaramıyor  birine ihtiyacım var bir seye bilmiyorum

herkeste arıyorum eksik yanımı kimse tamamlayamıyor gedik büyük çukur derin dolamıyorum boşum olmuyor

öfkem var

canımı yakıyor ama beni hayatta tutuyor öfkem sağlam sert içine sızamıyorum kendime durmadan neden diye soruyor ve hep kaçıyorum cevap vermekten kendini kovalamak sonsuz bitmiyor

öfkemle sevişiyorum ona soyunuyorum o beni alıyor bırakmıyor hiç içimi parçalayarak sahip oluyor ruhuma kanıyorum her seferinde canımı yakıyorum

gece geliyor gece yalan gece sinsi gelmesin ben durayım akşamın üstünde gece başkalarına devam etsin sarmasın beni gizlemesin bir kez kendime bakabilsem kendime yalan söylemeden gitsin gece uzak dursun benden saklanmak istemiyorum

öfkem

olmasa daha mı iyi bilmiyorum olduğu için uyanabiliyorum sanki uyanmak mı istemiyorum artık ne istiyorum bilmek istiyorum bilmiyorum

acıyor

çok acı var

nedensiz acılar

nedensiz olduğu için çaresiz

öfkem var

ölmeme engel olan beni hergün öldüren

öfkem kötü

ama benim

sadece benim

var

burda

şimdi

ozcadisi

noktasız